Азербайджан – «геополитический хамелеон», в минуты опасности принимающий разные геополитические цвета.

У Москвы есть достаточно оснований быть недовольной позицией Баку, и скорее всего Кремль изберет тактику «ползучего прессинга» в отношении Баку. При этом, если в ходе «торга» с российскими властями Азербайджан пойдет на некоторые уступки, в Баку может состояться «Майдан», о котором говорил посол США. Об этом говорится в статье азербайджанского политолога Зафара Гулиева, опубликованной порталом «Минвал.аз».

Как сказано в статье, Азербайджан, особенно после событий 2008 года в Грузии, придерживается крайне осторожной внешней политики, пытаясь держать некоторую дистанцию от всех центров сил и стремясь искусно маневрировать между порой сталкивающимися интересами Вашингтона, Москвы, Брюсселя, Тегерана, Анкары, Тель-Авива и т.д. При этом, официальному Баку долгое время удавалось не переходить опасную «красную черту», которая могла бы привести к реальному конфликту с теми или иными центрами сил, особенно в отношениях с Россией.

«В отличие от однозначно “геополитически маркированных” соседей по региону (пророссийской Армении и прозападной Грузии) Азербайджан словно бы представляет собой некий “геополитический хамелеон”, способный в минуты опасности принимать разные геополитические цвета», - пишет Гулиев.

По мнению азербайджанского политолога, при этом Баку «умудряется сохранять общий вектор развития».

Автор отмечает, что в свете нынешних украинских событий и перед лицом новых российских угроз Азербайджан находится в позиции, явно отличной от Армении и даже несколько отличной от Грузии.

«Азербайджан пока не делает тех шагов, которых от него упорно добивается Россия: не изъявляет желания вступить в Таможенный и Евразийский Союз, не отменяет курс евроинтеграции, не отказывается от конкурентной роли альтернативного поставщика энергоресурсов, не поддерживает сепаратизм нигде в мире (не только в Косово, но и в Крыму). В этом плане у Москвы, конечно же, есть достаточно оснований быть недовольной позицией Баку», - сказано в статье.

Однако, как отмечает З. Гулиев, в отличие от Грузии, продолжающей курс дистанциирования от России, Азербайджан перманентно делает шаги для того, чтобы заручиться поддержкой Москвы или хотя бы не вызвать ее чрезмерный гнев: «Не стремится ускорять темпы евроинтеграции, демонстрирует неготовность или нежелание вступать в ЕС и НАТО, воздерживается от участия в антироссийских блоках, альянсах, кампаниях и санкциях, наращивает товарооборот, экономическое и культурное сотрудничество с северным соседом, проводит схожую авторитарную внутреннюю политику, избегает осуждения действий Кремля и даже периодически солидаризируется с его антизападной риторикой. Всё это, безусловно, служит нейтрализации значительной части недовольства Кремля».

Как сказано в статье, тем не менее, Москва в ожидании гораздо большей уступчивости от Баку и, прежде всего, по принципиальным вопросам, касающимся интеграции в Таможенный и Евразийский Союз.

По мнению автора, голосование Азербайджана в ООН против России вряд ли может служить для Москвы достаточным основанием для наказания Баку. В Кремле осознают подоплёку такого шага Азербайджана, в связи с карабахской проблемой. «Для Кремля принципиальнее не факт голосования, а дальнейшая позиция Баку в геополитическом противостоянии Запада и России. Можно предположить, что в контексте реализации новой имперской доктрины на Южном Кавказе Москва в отношении Азербайджана изберёт не стратегию “наказующего возмездия”, а стратегию “закулисного торга” и “ползучего прессинга”, манипулируя при этом “карабахской картой” и обозначая в нарастающем ключе весь круг возможных рисков для страны, в случае явного провала торга или сопротивления этому давлению», - считает Гулиев.

По мнению автора, для Москвы на данном этапе предпочтительнее договориться («сторговаться») с Баку, чем ввергать Азербайджан в пучину непрогнозируемого хаоса.

«Хочется верить, что в ходе этих торгов, которые возможно уже идут, официальный Баку не поступится национально-государственными интересами страны, не пересмотрит прописанный в Конституции стратегический курс развития Азербайджана, не пожертвует ни пядью своей территории и своего суверенитета. Это принципиальное условие. В противном случае Майдан, о котором говорил Морнингстар и для которого пока нет оснований, может и впрямь состояться. Не сегодня, так завтра», - резюмирует азербайджанский политолог. 

Источник: Panorama.am

http://www.panorama.am/ru/politics/2014/05/22/z-guliyev/

Нефтяной сектор Азербайджана тянет промышленность страны вниз.

В январе-апреле этого года объем промышленного производства в Азербайджане составил 11 млрд. манатов 

Это на 2% меньше, чем за сопоставимый период прошлого года. Объем промышленной продукции продолжает падать четвертый месяц подряд в связи со снижением темпа производства в нефтяном секторе.

Добыча нефти и природного газа падает с начала этого года и за январь-апрель этого года ее темп показывал 1,5%-ный минус. С начала года было добыто свыше 14 млн. тонн сырой нефти и газового конденсата, что на 1,7% меньше прошлогоднего показателя.

Дела золотодобывающей компании “Anglo-Asian Mining Company” идут неплохо. В этом году было добыто золота (501,8 кг) - на 46,4% больше, чем в за четыре месяца 2013 года.

Частичное приостановление деятельности нефтеперерабатывающего завода сказалась и на объеме продукта перерабатывающей промышленности, которой принадлежит 20,8% промышленного производства страны. Объем нефтепереработки (778 млн. манатов) сократился на 13,3%.

По данным Госкомстата, в не нефтяной перерабатывающей сфере производство увеличилось на 4,2%. Всего объем перерабатывающей промышленности составил 2,3 млрд. манатов (3,2%), из которых 35% (820 млн. манатов) приходится на долю пищевой отрасли.

В этом году ослабили позиции предприятия по производству напитков (44 млн. манатов или минус 7,9%), бумаги и картона (7,3 млн. манатов или минус 11%), резино-пластмассовых изделий (12 млн. манатов, минус 31%) и т.д.

По данным ГКС, за истекший период этого года в промышленный сектор экономики было вложено  2 267 млн. манатов инвестиций, что на12,7% превышает показатель за январь-апрель 2013 года. Основная часть инвестиций (1,8 млрд. манатов) направлено в нефтяной сектор. А перерабатывающей сфере досталось 134,2 млн. манатов капитальных вложений, что на 48,1% меньше чем за четыре месяца прошлого года.

Этот год в Азербайджане объявлен «Годом промышленности». Утвержден специальный план мероприятий по обеспечению деятельности технопарков и промышленных парков, а также развития не нефтяных сфер перерабатывающей промышленности.

http://minval.az/news/49724/

Ռիչարդ Մորնինգսթարը ԼՂՀ ազատագրված տարածքներում ԱՄՆ-ի համար նավթ է փնտրում

Ադրբեջանում ԱՄՆ դեսպան Ռիչարդ Մորնինգսթար. «Ես չեմ ուզում մանրամասն նշել, սակայն 7 գրավյալ տարածքներ կան, որոնք պետք է վերադարձվեն Ադրբեջանին: Կարգավորման համար անհրաժեշտ է այս յոթ տարածքների վերադարձը Ադրբեջանին և, ես կարծում եմ, որ Ուորլիքն այն հստակեցրեց: Դա, միանշանակ, մեր դիրքորոշումն է»:

Մորնինգսթարը «Ազատություն» ռադիոկայանի ադրբեջանական ծառայության թղթակցին տրված հարցազրույցում նման դիրքորոշումը պայմանավորում է ոչ թե տարածաշրջանի կամ հայկական ու ադրբեջանական կողմերի շահերից ելնելով, այլ պայմանավորում է Ուկրաինայում ընթացող դեպքերի զարգացումով, ինչպես նաև ամերիկյան շահերով:

Այժմ անդրադառնանք պարոն Մորնինգսթարի հարցազրույցին և պատասխանենք հարցադրմանը, թե արդյո՞ք ԼՂՀ կողմից ներկայումս վերահսկվող տարածքներից թեկուզև մեկի հանձնումը կարող է կարգավորման գործընթացին ավելի կոնստրուկտիվ տեսք հաղորդել՝ ներկայիս տարածքային ստատուս-քվոյի համեմատությամբ:

Ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման խաղաղ գործընթացը իրական «շահեկան» մակարդակի բարձրացնելու խոչընդոտներից մեկը հանդիսանում է հենց այն սխալ պատկերացումը, թե ԼՂՀ կողմից վերահսկվող բոլոր տարածքների կամ նրանց մի մասի զիջումը կարգավորման գործընթացը կարող է մոտեցնել դրական արդյունքի:

Իրականում, թեկուզև մեկ շրջանի կամ նույնիսկ շրջանի մի մասի զիջումը չի մեղմացնի և առավել ևս չի բացառի ԼՂՀ-ն զավթելու Ադրբեջանի ռազմատենչ հայտարարություններն ու ռազմական ջանքերը: Հակառակը, թեկուզ միայն մեկ շրջանի կամ շրջանի մի մասի զիջումը Ադրբեջանի մոտ առաջ կբերի նոր «պասիոնարություն» և ավելի կոշտ ու ուժային դիրքերի նոր խթաններ, նոր փաստարկներ և նոր «ախորժակ»: Այս ամենը կարող է հանգեցնել կանխատեսելի հետևանքների: Զգալով հայկական կողմի զիջողականությունը՝Ադրբեջանը կսկսի գործել «եթե մենք վերցրել ենք սա, ապա կվերցնենք նաև մնացածը» սկզբունքով, կդիմի 20 տարիների ընթացքում հայերի կողմից «զավթված» տարածքներում հասցված վնասի ընդգծմանն ուղղված ցուցադրական գործողությունների՝ ներկայացնելով այդ վնասի փոխհատուցման պահանջներ, իսկ հայերի կողմից լքված զինադադարի գիծը, արդեն որպես ադրբեջանական թիկունք, ռազմական առումով ԼՂՀ-ի դեմ ավելի վստահ կօգտագործվի ռազմական գործողությունների ձեռնարկման համար, հանձնված տարածքներ վերադարձված բնակչությունը կօգտագործվի ԼՂՀ-ի դեմ «չղեկավարվող», իսկ իրականում՝ ադրբեջանական իշխանությունների կողմից հրահրվող «պարտիզանական պատերազմի», ինչպես նաև ադրբեջանական կողմից դեպի Հայաստան և ԼՂՀ բացված տրանսպորտային միջոցների ու կոմունիկացիաների դեմ դիվերսիոն գործողություններ կազմակերպելու համար: Հետևելով ներկայիս քարոզչական իներցիային՝Ադրբեջանը համապատասխան բնույթի տարբեր գործողությունների կդիմի, որոնց թվում կարելի է ենթադրել նյութական և բարոյական վնասի փոխհատուցման, ինչպես նաև «ադրբեջանական տարածքների օկուպացիայի փաստի ու դրա հետևանքների համար» հայկական քաղաքական գործիչներին ու զինվորականներին միջազգային քրեական պատասխանատվության ենթարկելու պահանջով հայցերի ներկայացումը միջազգային դատական մարմիններ: Այն, որ միջազգային հարթակներում նման գործողությունները հատուկ են Ադրբեջանին, հեշտ է համոզվել՝ հիշելով թերևս 2008 թ. դեկտեմբերի վերջին և հետագայում այդ երկրի կողմից ՄԱԿ-ում տարածված զեկույցները:

Թեկուզև մեկ շրջանի կամ նույնիսկ մեկ շրջանի որևէ հատվածի զիջումը սրման կրիտիկական կետի կհասցնի ներքաղաքական իրավիճակը ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ ԼՂՀ-ում: Հայաստանում և ԼՂՀ-ում ի հայտ կգա ներքաղաքական խմորումների «Ադրբեջանին անհրաժեշտ կրիտիկական զանգված», որից նա կփորձի օգտվել: Այս առթիվ պետք է հիշել 2008 թ. մարտի 3-ին և 4-ին ԼՂՀ և Ադրբեջանի զինադադարի գծում հայկական Լեվոնարխ գյուղի մոտ տեղի ունեցած միջադեպը:

Վերահսկվող տարածքները հօգուտ Ադրբեջանի զիջելու փոխարեն, ԼՂՀ-ին առաջարկելով անվտանգության միջազգային երաշխիքներ և իրավասուբյեկտության միջազգային սահմանափակ ինչ-որ միջանկյալ կարգավիճակ, միջազգային միջնորդները հարվածի տակ են դնում տարածաշրջանում ուժերի հավասարակշռությունը, որը հաստատվելու խորը արմատներ է գցել վերջին 20 տարիների ընթացքում:

Նույնիսկ խորհրդային տոտալիտար կարգերի ժամանակաշրջանում կենտրոնական իշխանությունները չկարողացան ապահովել հայկական բնակչության անվտանգությունը Ադրբեջանական ԽՍՀ-ում: Իշխանության խիստ կենտրոնացված խորհրդային ապարատն օժտված էր անհրաժեշտ բոլոր միջոցների ու մեթոդների զինանոցով, որն ի վիճակի էր արմատապես կասեցնել խորհրդային քաղաքացիների նկատմամբ ցանկացած անօրինական գործողությունները: Սակայն այդ ապարատը ի վիճակի չգտնվեց ժամանակին արձագանքելու հայերի զանգվածային սպանություններին ու էթնիկ զտումներին Ադրբեջանական ԽՍՀ-ում, նրանց պարփակ բնակության վայրերում՝ Սումգայիթում, Բաքվում, Կիրովաբադում և խորհրդային հանրապետության այլ քաղաքներում, որոնցում գործում էին խորհրդային իշխանության այնպիսի մարմիններ, ինչպիսիք էին պետական անվտանգության շրջանային ու քաղաքային կոմիտեները, ներքին գործերի մարմինները, ներքին զորքերի ստորաբաժանումները և ԽՍՀՄ այլ ուժային մարմինները: Հաշվի առնելով այս փորձը՝ ԼԵռնային Ղարաբաղի հայերը և 1988-1991 թթ. իրենց բնակության հարազատ վայրերը ստիպողաբար լքած ազգությամբ բոլոր հայերը բոլոր հիմքերն ունեն անվստահությամբ վերաբերվել առաջարկվող անվտանգության միջազգային երաշխիքներին: Առավել ևս լավ հայտնի է, որ միջազգային միջնորդները հաճախ պարզապես ի վիճակի չեն կատարել իրենց խնդիրները /հիշենք թեկուզ նախկին Հարավսլավիայի տարածքում ռազմական բախման ընթացքում տեղի ունեցած Սրեբրենիցայի ողբերգական օրինակը/:

1995 թ. փետրվարի 6-ին հակամարտության բոլոր երեք կողմերի ստանձնած Զինադադարի ռեժիմի ամրացման համաձայնագիրը չի կատարվում, և ավելին, Ադրբեջանը մտադիր չէ կատարելու նաև միջնորդների կողմից առաջարկված այսպես կոչված վստահության ամրապնդման միջոցառումները: ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների արտգործնախարարները /Ռուսաստան, Ֆրանսիա/ և փոխարտգործնախարարը /ԱՄՆ/ 2008 թ. դեկտեմբերի 4-ին Հելսինկիում կայացած հանդիպման հայտարարության մեջ հակամարտող կողմերին առաջարկեցին զինադադարի գծից հեռացնել դիպուկահարներին: Ադրբեջանը խախտեց վստահության ամրապնդման նույնիսկ այս միջոցառումը:

Շարունակելով այս գործելաոճը՝ Ադրբեջանը դարձավ իր իսկ չմտածված գործողությունների պատանդը, որոնք ներկայիս փուլում տեղ չեն թողնում հակամարտության հիմնական կողմերի միջև անհրաժեշտ վստահության ձեռքբերման համար: Այս առթիվ կարելի է հիշատակել ադրբեջանական բնակչության ԼՂՀ վերադարձին ուղղված Ադրբեջանի ջանքերը: Ի պատասխան այս ջանքերի ԼՂՀ-ն հայտարարում է, որ նա սկզբունքորեն ճանաչում է ադրբեջանցիների վերադարձի իրավունքը, սակայն դրա հետ մի շարք ռիսկեր են կապված. քանի դեռ ստեղծված չէ վստահության մթնոլորտ ղարաբաղյան ադրբեջանցիների վերադարձը Լեռնային Ղարաբաղ, կարող է կործանարար լինել խաղաղ գործընթացի համար: Հակամարտության գլխավոր կողմերի՝ ԼՂՀ և Ադրբեջանի միջև վստահության մթնոլորտը կարգավորման ներկայիս փուլի այս և մի շարք այլ հարցերում ձեռքբերելի չէ՝ հաշվի առնելով Ադրբեջանի անզիջում կոշտ դիրքորոշումը հայ փախստականների վերադարձի վերաբերյալ բնակության իրենց նախկին վայրերը՝ Բաքու, Սումգայիթ, Կիրովաբադ և Ադրբեջանի այլ բնակավայրեր:

Այժմ անդրադառնանք, թե որոնք են Ղարաբաղյան հակամարտության գոտում հաստատված ուժերի տարածաշրջանային հավասարակշռության հիմնական տարրերը:

1994 թ. ԼՂՀ անմիջական մասնակցությամբ ձեռք բերված զինադադարի պահպանումը հնարավոր չէ՝առանց ԼՂՀ Զինված ուժերի: Հակամարտության գոտում բացակայում է այն արտաքին ուժը, որն իր ռեսուրսներով կիրականացներ զինադադարի ապահովումը և հակամարտության կողմերին զերծ կպահեր ինտենսիվ ու լայնածավալ մարտական գործողություններից: Տարածաշրջանում առավել մարտունակ ԼՂՀ բանակի առկայությունը դարձավ այն անհրաժեշտ տարրը, որն ապահովեց հակամարտության գոտում խաղաղարար առաքելության տեսքով արտաքին զինուժերի ներգրավվածության բացառումը:

Մինչև Ադրբեջանի կողմից ռազմական ագրեսիայի ծավալումը ԼՂՀ նախնական սահմանների շուրջ ձևավորվել է տարածական գոտի՝ Դաշտային Ղարաբաղի վերահսկվող տարածքների տեսքով /պատմական հայկական Արցախի տարածք/: Տվյալ տարածքը ԼՂՀ կողմից վերահսկվում է՝հաշվի առնելով սեփական անվտանգության ապահովումը և հակամարտության սրման դեպքում՝ագրեսորին պատժելու անհրաժեշտությունը: Այդ տարածքի կարգավիճակը որոշված է ԼՂՀ Սահմանադրությամբ, որպես «Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության իրավասության տակ փաստացի գտնվող տարածքներ» /հոդված 142/:

Աշխարհաքաղաքական ու աշխարհատնտեսական տեսանկյուններից՝Կովկասում անվտանգության ու խաղաղության պահպանման համար որպես անփոխարինելի «նյութական» ռեսուրս ծառայելու առումով, այս տարածքների յուրատիպությունն ընդհանուր առմամբ աննախադեպ է: Ավելին, ակնհայտ է, որ արտաքին ուժերի կողմից Ղարաբաղյան Հակամարտության գոտին տարբեր աշխարհաքաղաքական ու աշխարհատնտեսական նախագծերում ընդգրկելու իրողությունը պայմանավորված է հենց այդ տարածքների առկայությամբ, իսկ ավելի ճիշտ՝ հայկական զինված ուժերի կողմից դրանց վերահսկմամբ:

Ղարաբաղյան հակամարտության գոտում ձևավորված ռազմաքաղաքական հավասարակշռության յուրատիպությունն այն է, որ ժամանակակից աշխարհի այնպիսի անփոխարինելի արժեքի համար, ինչպիսին անվտանգությունն է, ԼՂՀ-ն հանդիսանում է ոչ թե սպառող, այլ՝ արտադրող:

Տարածաշրջանում ուժերի հավասարակշռության աշխարհատնտեսական նշանակությունը և տվյալ հավասարակշռության պահպանման մեջ ԼՂՀ դերը ոչ պակաս էական են: Եթե, օրինակ, հարավօսական հակամարտության «ապասառեցման» վերջին փորձը ցույց տվեց, որ հակամարտության պրոյեկցվող ռիսկերը կարող են հանգեցնել տարածաշրջանային խողովակային ու տրանսպորտային ուղիների սահմանափակմանը, կասեցմանը կամ մասնակի վերակողմնորոշմանը, ապա Ղարաբաղյան Հակամարտության գոտում նման սցենարի պարագայում արտաքին ու տարածաշրջանային դերակատարներն արդեն կբախվեն նման ուղիներին հասցված անվերադարձ վնասին, դրանց երկարաժամկետ կանգին կամ լիովին վերակողմնորոշմանը:

Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը «դատապարտված է» իր պետականության կառուցման գործընթացը շարունակելու, իր ներկայիս սահմաններում տարածքները բնակեցնելու և այնտեղ համապատասխան ենթակառուցվածքները ձևավորելու: ԼՂՀ-ն պետք է վերադառնա բանակցությունների սեղանի շուրջ, ինչը միայն կարող է Ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման գործընթացին հաղորդել կոնստրուկտիվ ու իրական լուծմանը միտված բնույթ:

Ժաննա Արթուրի

http://evdu.am/?p=2030

В Баку трансвестит совершил ДТП и стал агрессировать на окружающих (видео).

В центре столицы представитель ЛГБТ, совершив ДТП, стал агрессировать на окружающих.

В редакцию BAKU.WS один из постоянных читателей прислал видео с кадрами ДТП в центре столицы с участием трансвестита.

Как видно на видео, вчера вечером перед памятником Айне Султановой трансвестит, совершив ДТП, стал агрессировать и пытаться что-то доказать.

Очевидец аварии, начавший снимать происходящее на камеру, также подвергся агресии со стороны транса, который кинул в него камень и оскорбил.

Представляем вашему вниманию данное видео.

Руслан Алиев 

BAKU.WS

http://baku.ws/39338-v-baku-transvestit-sovershil-dtp-i-stal-agressirovat-na-okruzhayuschih-video.html

Отец солдата Алиева: «Моего сына убили, а его органы продали».

Отец погибшего солдата Орхана Алиева - Ширази Алиев утверждает, что сына убили с целью продажи его внутренних органов. Как передает собственный корреспондент haqqin.az, об этом он заявил на пресс-конференции в Институте свободы и безопасности журналистов, комментируя прекращение уголовного дела по факту гибели Орхана Алиева.

«Орхан был убит в ночь с 10 на 11 декабря 2013 года. За 10 минут до своего убийства он говорил по телефону со своим братом Ровшаном», -  сказал он.

По словам отца сержанта Орхана Алиева, тело его сына, погибшего в воинской части №157 в Нафталане, по распоряжению командира части Насиба Рамазанова сразу же было доставлено в морг.

«Там по указанию того же Насиба Рамазанова у погибшего были изъяты внутренние органы. Никто нас не предупредил о смерти сына, и мы не знали о том, что у Орхана извлекли внутренние органы. Это прямое нарушение закона. Когда в часть прибыли представители военной прокуратуры, Орхан уже лежал в морге без внутренних органов», - сказал Ширази Алиев.

Отец солдата также обращает внимание на темные моменты в истории гибели сына.

«Все сослуживцы Орхана  в первых показаниях в один голос утверждали, что он в момент смерти спал. Но когда мы доказали, что за 10 минут до своей смерти он говорил с братом, солдаты резко изменили показания и сказали, что он говорил по телефону. Причем за дачу ложных показаний никто не был наказан», - сказал он.

Ширази Алиев утверждает, что к убийству его сына в воинской части готовились заранее.

«После возвращения моего сына из отпуска 1 ноября 2013 года среди солдат прошла массовая вакцинация. Однако моего сына не привили. Это было сделано специально, тот, кто ждал органы моего сына, не хотел, чтобы его вакцинировали. Всем известно, что после прививок внутренние органы человека ослабевают. Мой сын был абсолютно здоров. В отличие от остальных сослуживцев он не пил и не курил. Именно поэтому выбрали его», - сказал он.

Ширази Алиев также отметил, что встречался с сослуживцами своего сына, которые признались в том, что были вынуждены дать ложные показания.

По его словам, он обращался практически во все инстанции, и все представители Военной прокуратуры во главе с военным прокурором Ханларом Велиевым обещали расследовать это дело. Однако вскоре сообщили, что дело прекращено.

В свою очередь, брат погибшего Орхана Алиева Ровшан утверждает, что во время последнего разговора он слышал, что сослуживцы брата из-за чего-то ругались.

«Когда я говорил с Орханом, он с кем-то спорил. Вокруг был слышен мат. Я попросил Орхана быть сдержаннее и напомнил, что ему осталось отслужить всего полгода. А потом его убили», - сказал Ровшан Алиев, подчеркивая тот факт, что не верит в официальную версию следствия о том, что его брат скончался от сердечной недостаточности.

Отец погибшего солдата рассказал еще об одной интересной детали. Как оказалось, командир воинской части Насиб Рамазанов во время следствия был переведен на другую должность в Бардинский корпус.

Отметим, что Орхан Алиев 1994 г.р. был призван на действительную военную службу из Гедабейского района.

http://haqqin.az/news/22604