Հրաժարվում է ՀՀ քաղաքացիությունից

ՀՀ քաղաքացի Սողոմոն Ղազարյանն այսօր զանգահարելով «Ա1+»՝ տեղեկացրեց, որ երկու երեխաների հետ Աշտարակի խճուղով քայլում է դեպի Վրաստանի սահման:

«Ես հրաժարվում եմ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի լինելուց»,- ասաց Ղազարյանը: Դեպի Վրաստանի սահման քայլելը Ղազարյանը պայմանավորում է այն հանգամանքով, որ 4 տարի է, ինչ նպաստ չի ստանում՝ լինելով սոցիալական ծանր պայմաններւմ և ունենալով երկու անչափահաս երեխա:

Ի դեպ երեխաները միակողմանի ծնողազուրկ են. մեկի մայրը մահացել է, իսկ մյուսինը՝ երեխային թողնելով մանկատանը՝ հեռացել է:

Նշենք, որ հունվարի 8-ին Սողոմոն Ղազարյանը, ի նշան բողոքի, նախագահական նստավայրի դիմաց հացադուլ և ջրադուլ էր հայտարարել: Իսկ հունվարի 10-ին գալով կառավարության շենքի դիմաց՝ հանդիպում էր խնդրել վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հետ:

Նրան դիմավորել էր  կառավարության քաղաքացիների ընդունելության և դիմումների քննարկման վարչության պետ Ալեքսանդր Ղազարյանը և խորհուրդ տվել նամակ գրել վարչապետին՝ գումարի տրամադրման համար: Ղազարյանը «Ա1+»-ի հետ հեռախոսազրույցում նշել էր, որ չի պատրաստվում վերցնել իր իսկ խոսքերով տրամադրվելիք «աղքատավճարը» և նշել, որ կլքի Հայաստանն իր երկու երեխաների հետ:
Источник: https://www.a1plus.am/1657222.html

Քաղաքագետ. Նիկոլը Դե Գոլը չի, Արցախն էլ Ալժիր չի: Չի ստացվի

Այսօր Փարիզում ԵԱՀԿ Մինսկի Խմբի համանախագահների միջնորդությամբ և մասնակցությամբ կայանալու է Հայաստանի ԱԳ նախարարի պաշտոնակատար Մնացականյանի հանդիպումը Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Մամեդյարովի հետ: ԱԳՆ-ն այլ տեղեկություններ չի հրապարակել։ Օրակարգն էլ պարզ չէ։

Քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը հանդիպումից առաջ հիշեցնում է՝ Արցախի հարցում Նիկոլ Փաշինյանի նախընտրական թեզն այն էր, որ Հայաստանը Արցախի անունից չի բանակցելու: Այդ թեզը հաշվի առնելով են շատ ընտրողներ կատարել իրենց ընտրությունը:

«Հիմա Հայաստանի ու Ադրբեջանի արտգործնախարարները շարունակում են բանակցությունները` քննարկում են Արցախի խնդիրը: Ինչ են քննարկում, անհասկանալի է:

Եթե պարզվի, որ քննարկվում է Արցախի կարգավիճակի հարցը, ապա դա նշանակում է, որ իշխող ուժը ընտրություններից առաջ խաբել է ընտրողներին:

Եթե գործող իշխանությունը Արցախի խնդրում փոխի իր դիրքորոշումը, ապա պետք է արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ տեղի ունենան, որի ժամանակ այդ նոր թեզով գնա ընտրություններին: Հանրաքվեյով տակից դուրս գալ չի ստացվի, դա այն հարց չի»,-նշել է նա։

Քաղաքագետը հիշեցնում է, Արցախի հարցն իր նշանակությամբ մյուս չկատարված բազմաթիվ խոստումներից (Ընտրական Օրենսգիրք, Կուսակցությունների մասին օրենք, Սահմանադրության փոփոխություններ, ԵԱՏՄ-ից դուրս գալ, Կուտակային, բյուջեն գողացված փողերով լցնելը և այլն, և այլ, և այլն ...) տարբերվում է:

«Այս հարցում չեն կարող ասել, որ իրավիճակ է փոխվել:

Հ.Գ. 1. Ժամանակի Դե Գոլը խաբել է ֆրանսիացիներին, ընտրություններից առաջ խոստանալով, որ Ֆրանսիան Ալժիրից դուրս չի գալու, սակայն ընտրություններում հաղթելուց հետո արեց հակառակը:

Ուրեմն, Նիկոլը Դե Գոլը չի, Արցախն էլ Ալժիր չի: Չի ստացվի:

Հ.Գ. Իմիջիայլոց,  սկզբունքորեն «Արցախ» անվանումը չի օգտագործում, ասում է Ղարաբաղ, այսինքն չի ընդունում Արցախի խորհրդարանի կամարտահայտությունը: Այսինքն, արդեն իսկ հրաժարվում է իր այն թեզից, որ կհարգի Արցախի ժողովրդի որոշումը»,-գրել է նա։

Աղբյուր` https://www.panorama.am/am/news/2019/01/16/Քաղաքագետ-ԱԳՆ/2059254 

Ինչու և ինչից է անհանգստացած Փաշինյանը

Այս տարի առաջին անգամ վարչապետ նշանակված Նիկոլ Փաշինյանը ֆեյսբուքյան «լայվ» էր մտել: Նրա խոսքից պարզ դարձավ, որ անհանգիստ է:

Փաշինյանին մտահոգում են՝

1. իր և Սերժ Սարգսյանի, «Քաղաքացիական պայմանագրի» ու ՀՀԿ-ի նույնացումները,

2. առանց իր հրահանգի փողոց փակողները,

3. տնտեսության վատ վիճակը,

4. տեղեկատվական դաշտի ոչ վերահսկելի վիճակը,

5. հեղափոխական էյֆորիայի մարումը:

Փաշինյանը նյարդայնանում է, որ իր իշխանության դեմ և՛ փողոցում, և՛ տեղեկատվական դաշտում հիմա կիրառվում է այն նույն տեխնոլոգիան, որը նա կիրառել էր թերթի խմբագիր կամ ընդդիմադիր գործիչ եղած ժամանակ: Հիմա նա ամենահակահեղափոխական գործիչն է դարձել:

Վարչապետը զրահապատ մեքենայից արված իր «լայվի» օգնությամբ փորձում էր փաստարկներ բերել,

-որ ինքը նախկիններից տարբերվում է,

-որ իրենց կերած խաշը տարբերվում է ՀՀԿ-ականների կերած խաշից, քանզի իրենց կերածը ժողովրդական է, թավշյա ու ոչ բռնի,

-որ փողոց փակելն այժմ հակահեղափոխականություն ու առանց լիազորագրի գործունեություն է նշանակում,

-որ տնտեսության վիճակի շտկումն իր անելիքը չէ, այլ 800.000 թամբալներինը, որոնք պետք է աշխատեն ու իրենից բան չպահանջեն,

-որ իր վերահսկողությունից դուրս մամուլ չպետք է լինի,

-որ էյֆորիան չի մարել ու չպետք է մարի:

Թե որքանով այդ փաստարկները համոզիչ կլինեն հետզհետե նոսրացող հպարտ քաղաքացիների մոտ, առաջիկա ժամանակահատվածը ցույց կտա:

Ի դեպ, Փաշինյանը նախորդ իշխանություններից տարբերվելու մի ուշագրավ փաստարկ բերեց: Ասում է՝ նախկինները բյուջեն թալանում էին, իսկ հիմա այն չի թալանվում, ու հարկատուները պետք է պարտաճանաչ վճարեն:

Այո՛, նախկինում կասկած կար, որ բյուջեն թալանվում է, և կար համոզմունք, որ իշխանափոխությունից հետո թալանի դեպքերը կբացահայտվեն: Թալանի մասին ամենաբարձրը գոռում էր ընդդիմադիր Փաշինյանը, սակայն նրա՝ վարչապետ դառնալուց հետո որևէ քրեական գործ չկա հարուցված բյուջետային միջոցների թալանի մասով: Դա նշանակում է, որ նախկինում թալան չի եղել, ու, հետևաբար, Փաշինյանը պետք է ներողություն խնդրի ժողովրդից ու նախորդ իշխանություններից, որ սուտ բաներ է ասել: Կամ էլ՝ թալանը նախկինում, իրոք, եղել է, բայց հիմա ձայն չեն հանում այդ թեմայով, որովհետև փայ են մտել ու հիմա սկսել են իրենք թալանել: Կարճ ասած՝ թալանի մասով հստակություն է պետք՝ կա՛մ քրեական գործ, կա՛մ ներողություն: Երրորդ տարբերակով հաջորդ իշխանությունները կզբաղվեն:

Կորյուն Մանուկյան

источник: http://www.7or.am/am/news/view/153883/

Փողոց փակելու լիազորագիրը

Ցանկացած հեղափոխական ուժ իշխանության գալուց հետո դառնում է սուպերհակահեղափոխական և օրենքից դուրս հայտարարում այն մեթոդները, որով իշխանության է եկել: Դա քաղաքագիտական կանոն է:

Ցանկացած զանգվածային գործընթաց ձևով ժողովրդավարական է, իսկ բովանդակությամբ՝ սուպերպահպանողական, իսկ շատ հաճախ՝ դիկտատորական: Ամբոխները երբևէ ժողովրդավարական համակարգ չեն կարող ծնել: Ամբոխից գրեթե միշտ ծնվում է դիկտատուրան: Դա էլ է քաղաքագիտական կանոն:

Քաղաքագիտական կանոն է նաև այն, որ ցանկացած իշխանություն, որը հանդես է գալիս ժողովրդի անունից ու շատ է շահարկում ժողովրդի անունը, իրականում զրոյական նշանակություն է տալիս նույն այդ ժողովրդին այնպես, ինչպես Աստծո անունը հաճախ տվող փարիսեցին է վերաբերվում Աստծուն:

Սրանք քաղաքագիտության մասով: Հիմա անցնենք քաղաքականությանը:

Փողոց փակելու երկակի ստանդարտները

Նիկոլ Փաշինյանը ֆեյսբուքյան էջում «լայվ» է մտել ու իր ձևակերպմամբ՝ շփվել քաղաքացու հետ: Նա անդրադարձել է տարբեր թեմաների և մասնավորապես Մանվել Գրիգորյանի հետ կապված Էջմիածնի փողոց փակելու թեմային:

Փաշինյանը կոչ է արել փողոց չփակել՝ դա հիմնավորելով այն բանով, որ փակողները նման լիազորություն չունեն:

Այն, որ փողոց փակելով չի կարելի կամայական որոշումներ պարտադրել ու խախտել այլոց՝ ճանապարհով երթևեկելու իրավունքը, անվիճելի է, բայց ամբողջ խնդիրն այն է, որ դա Նիկոլ Փաշինյանի սիրած մեթոդն է եղել ու հենց իրենից են սովորել փակողները (իրենց դուռն է, կուզեն կջարդեն կամ իրենց փողոցն է, կուզեն կփակեն):

Փաշինյանին հիմա նյարդայնացնում է Էջմիածնի փակ փողոցը: Նա խոսում է փակողների հակակառավարական վարքագծից ու փակելու լիազորությունից (հետաքրքիր կլիներ իմանալ, թե որտե՞ղ են փողոց փակելու լիազորագիր տալիս և արդյոք այդ լիազորագրի տրամադրման մենաշնորհային իրավունքը Փաշինյանի՞ն է պատկանում, թե՞ այլ սուբյեկտներ էլ կան): Հարց է առաջանում՝ բա եթե փողոց փակելը վատ բան է, ապա ինչպե՞ս է ստացվում, որ մյուս փակողներին նա չի նկատում: Փաշինյանը, կարծես, այնքան էլ չի նյարդայնանում, երբ ամիսներով փակվում է մեկ այլ փողոց՝ դեպի Ամուլսարի հանք տանող փողոցը:

Փաշինյանը ճիշտ է անում, որ կոչ է անում չփակել Էջմիածնի փողոցը և չփորձել «թավշյա»տեխնոլոգիաներով ինչ-ինչ հարցեր լուծել, բայց զարմանալի է, որ նույն Փաշինյանը համանման կոչ չի հնչեցնում Ամուլսարի հանքը փակողների պահով:

Եթե Էջմիածնի փողոց փակելը մի քանի րոպեով կամ ժամով խախտում է այլոց տեղաշարժի իրավունքը և դա արդարացիորեն դուր չի գալիս Փաշինյանին ու տեղաշարժվելու հնարավորությունից զրկված քաղաքացիներին, ապա Ամուլսարի հանքի փակումը խախտել է հազարից ավելի մարդկանց աշխատանքային իրավունքը, ինչպես նաև լուրջ խնդիրներ ստեղծել Հայաստանի տնտեսության համար: Սա չի՞ մտահոգում Փաշինյանին, որ նա ամիսներ շարունակ հանդուրժում է այդ պատկերը: Կան լավ ու վատ փողոց փակողնե՞ր: Ինչո՞ւ են Էջմիածնի փողոց փակողները նյարդայնացնում Փաշինյանին, իսկ Ամուլսարի հանքի ճանապարհ փակողները՝ ոչ:

Ինչո՞ւ է Էջմիածնում փողոց փակողը արժանի քննադատության, իսկ ահա Ամուլսարի հանքի փողոց փակողների հետ կարելի է նույնիսկ սեղանակից ընկեր դառնալ ու հետները գյալաջի անել: Այս ի՞նչ երկակի ստանդարտներ են:

Ճիշտ է, Փաշինյանը կարող է ասել, որ հանքի մասով կա ջրային խնդիր: Այո՛, ջրային թեման արհեստականորեն մտել է օրակարգ, բայց դա ի՞նչ կապ ունի ճանապարհ փակելու հետ: Եթե ջրային խնդիր կա, ապա հանքի աշխատանքը թույլ չի տրվի, իսկ եթե չկա, ապա պետք է թույլ տրվի: Բայց հիմա Ամուլսարի մասով այլ հարց կա՝ ճանապարհը փակ է և թույլ չեն տրվում անգամ ձմեռացման աշխատանքները: Եվ դա այն դեպքում, երբ Փաշինյանը շնորհակալություն էր հայտնել փողոց փակողներին, որ նրանք, իբր, բարի կամք են դրսևորել ու բացել են ճանապարհը և թույլ են տվել, որպեսզի «Լիդիան Արմենիա» ընկերությունը ձմեռվա հետ կապված տեխնիկական աշխատանքներն իրականացնի: Չկա՛ նման բան: Փողոց փակողները խաբել են վարչապետին ու վերջինս իզուր է շնորհակալություն հայտնել նրանց՝ բարի կամքի դրսևորման համար:

Եվ ամենակարևորը՝ մենք պետությո՞ւն ենք կառուցում, թե՞ «քուչա», որ պետական մարմինների փոխարեն փողոցի մարդիկ պետք է որոշեն, թե որ փողոցը փակեն և ում թույլ տան ձմեռացման աշխատանքներ կատարել: Երբ վարչապետը շնորհակալություն է հայտնում մի խումբ մարդկանց այն բանի համար, որ նրանք պետության ֆունկցիան իրենց վրա են վերցնում, ապա դա պետության վախճանն է:

Ողջամիտ կասկած

Հետաքրքիր է, ինչո՞ւ է Ամուլսարի պահով Փաշինյանը հանգիստ հետևում հանքի աշխատանքների ձախողմանը:

Զուտ ռացիոնալիզմի տեսանկյունից կառավարությանը պետք է ձեռնտու չլիներ բազմաթիվ գործազուրկների ավելացումը, հարյուր միլիոնավոր դոլարների ներդրումային ծրագրի տապալումը, Հայաստանի ներդրումային իմիջի վատացումը, պետական բյուջեի չստացված եկամուտները (տարեկան 50 միլիարդ դրամի չափով), միջազգային բորսայում ցուցակված ընկերության վնասումը և այլն: Ուրեմն մի այլ բան կա, որը գերակայում է բոլոր վերը նշված կետերին: Ո՞րն է այդ բանը: Բնապահպանությո՞ւնը: Հազիվ թե: Եթե «Լիդիանը» պետք է փակվի, ուրեմն Հայաստանի բոլոր հանքերը պետք է փակվեն, քանզի միջազգային ստանդարտներին միայն «Լիդիանն» է համապատասխանում ու եթե այդ ստանդարտները չեն բավարարում կառավարությանը, ապա մյուսները պետք է փակել առանց մտածելու: Սակայն եթե մեր բոլոր հանքերը փակվեն, ապա ինչպե՞ս է կառավարությունը փոխհատուցելու այդ վնասները ու բյուջեի չստացված մուտքերը, ինչպե՞ս է պահելու բանակը, ոստիկանությունը, ինչպե՞ս է աշխատավարձ վճարելու ուսուցիչներին և այլն:

Մի խոսքով, բազմաթիվ մակրոմակարդակի հարցեր կան, որոնց պատասխանները պետք է տա վարչապետը, այլ ոչ թե անդրադառնա խաշի թեմային, կամ էլ՝ այս կամ այն ֆեյսբուքյան գրառմանը ու ժամերով խոսի այն մասին, որ ինքը սիրում է բոլորին, հպարտանում է բոլորով ու խոնարհվում է բոլորի առաջ:

Պետրոս Ալեքսանյան

Источник: http://www.7or.am/am/news/view/153867/

По следам одного прямого эфира

Георг Хачатурян

Теперь уже не исполняющий обязанности, а именно со вчерашнего дня премьер-министр Армении Никол Пашинян порадовал своих почитателей прямым эфиром. Из машины. Пока ехал на работу. Я правда, не знаю , куда он ехал так долго – прямой эфир длился минут 40, а от правительственных дач до здания правительства гораздо ближе. Может, в Цахкадзор? Или по кругу ехал по площади Республики ? Не знаю.

Но дело не в этом. В конце концов, это его дело – куда ехать. Вопрос в другом. Львиную долю своего обращения к гражданам – «Братья и сестры» он посвятил атаке на прессу. Да-да. Это мы – журналисты, во всем виноваты. Мы формируем у общества и населения некий негативный образ новых властей, нового правительства, нового премьер-министра. Вот, мол, мы семьей куда-то идем, что-то покупаем, дни рождения справляем, куда-то на вертолете летаем, сын из армии в отпуск приходит. Как вам не стыдно, журналисты! Почему вы следите и злословите – что мы купили, куда пошли, сколько раз танцевали в ресторане, какую одежду носим! ? За моей женой как смеете следить – что она там в Париже купила! А что, не носить? Не праздноовать? Не покупать? Хаш не кушать? Нельзя? Да можно, конечно, можно! Все мы нормальные люди. Я, правда, терпеть не могу хаш и когда меня приглашают друзья, ем все, кроме самого хаша. Но это очень субъективно, дело вкуса. Конечно, имеете, Господи! О чем речь? Приятного аппетита! Но..!

Я больше 25 лет в журналистике. И прекрасно помню. Как газета «Айкакан жаманак» во главе с ее блистательным редактором неистовым Николом Пашиняном, брызгаяя слюной, кричала в передовицах – Ай! Ой! Серж пошел в ресторан! Серж стал крестным на чьей-то свадьбе! Ай! Рита Саргсян руки подняла! Наверное, танцует! Как она смеет танцевать, когда Вардкес Гаспари голодает! Вай! Роберт Кочарян встал на лыжи в Цахкадзоре! На лыжи! За чей счет эти лыжи? А куртка спортивная! Импортная! Наверное, дорогая! А он еще на снегоход сел! Как не стыдно! Когда Вардкес Гаспари голодает !

Я прекрасно помню, как светлой памяти премьер-министр Армении Андраник Маргарян как-то вышел к журналистам в Доме правительства, извинился и прошел в туалетную комнату. Выйдя оттуда, вытирая руки он подвергся настоящей атаке представителей СМИ (они буквально не давали ему пройти, засыпав вопросами) и, улыбнувшись, сказал – «слушайте. Ну дайте мне хотя бы застегнуться и я отвечу на все ваши вопросы». На следующее утро Айкакан жаманак напечатала миллион коллажей на эту тему с бедным Андраником Маргаряном, около и в туалетной комнате. На тему застегнутой и расстегнутой одежды. И тогда Никола Пашиняна не волновали такие вещи, как вмешательство в частную жизнь, приличия и прочее. И когда на первой полосе его газеты оказалась судья Конституционного суда Альвина Гулумян, жующая бутерброд на каком-то банкете, (фотограф этой же газеты поймал) его это тоже не смущало. Совсем не смущало. Как она смела есть бутерброд, когда Вардкес Гаспари голодает ! Я помню, как женщина возмущалась и грозила подать в суд. А Никол цинично улыбался и говорил – ну и что? У нас свобода слова! И когда кто-то возмущался, он же первый кричал о нападках на прессу и бежал получать очередную международную премию или грант. Как особо «угнетенный». Затираненный кровавым режимом.

Так в чем же дело? Что, не нравится? Ну снимают вас журналисты в магазинах, ресторанах, при поедании хаша – почему возмущаетесь? Вы же считали каждый кусок, съедамый прошлыми кровавыми режимами, отслеживали каждую свадьбу, каждый день рождения, кровавых режимов. Что, что позволено Юпитеру, не позволено быку? Или наоборот? Либо туда, либо сюда, нельзя быть слегка беременным.

В завершающей части своего прямого эфира из революционной служебной машины (а помните? Радио Свобода рыдала от умиления? Ах, они на метро едут ! На велосипедиках !) новоназначенный старый премьер рассмешил. Сначала заявил, что он никогда не вмешивается в действия судебной системы. Ну, не считая пары прослушанных звонков по по поводу дела Роберта Кочаряна и Юрия Хачатурова. Ну это так, мелочи, с кем не бывает.

А потом выразил возмущение эчмиадзинцами – как вы смеете дороги перекрывать ! Какой Манвел Григорян? Что, разве это вы его посадили, а я его выпустил? Что? И мы дороги перекрывали? Ну, сравнили. Божий дар с яичницей. Мы же на святое дело шли, а вы…Из-за какого-то генерала. Не сравнивайте свою шерсть с государственной!

Невольно вспомнились слова Марка Твена. Не знаю, к месту они или нет, но вспомнились. «Что такое свобода слова ? Любой человек имеет право говорить то, что он считает нужным, а любой другой человек имеет право бить его за это».

На этом пока остановимся.

Источник: https://www.facebook.com/george.khachatouryan/posts/1719581358141803